به گزارش راهبرد گیلان ؛ لاهیجان در روزهای اخیر میزبان یکی از پرجمعیت‌ترین رویدادهای فرهنگی خود بود؛ جشنواره ملی چای که با اجرای کنسرت رایگان مصطفی راغب در جزیره استخر برگزار شد، بیش از ۱۵ هزار نفر را به قلب شهر کشاند. این استقبال گسترده، اگرچه نشان از عطش مردم برای حضور در برنامه‌های فرهنگی دارد، اما در عین حال، ضعف جدی در مدیریت، برنامه‌ریزی و زیرساخت‌های شهری را نیز به‌وضوح نمایان کرد.

جزیره استخر، با پل باریکی که تنها برای عبور محدود طراحی شده، تحت فشار سنگین جمعیت قرار گرفت؛ شرایطی که به‌گفته برخی از حاضران، هر لحظه ممکن بود به سقوط افراد به داخل آب منجر شود. نبود مسیرهای اضطراری، بی‌نظمی در اجرای برنامه، کمبود نیروهای کنترل جمعیت و فقدان استانداردهای ایمنی، تصویری نگران‌کننده از رویدادی به‌ظاهر شاد و فرهنگی ساخت.

در میان جمعیت متراکم، کودکان در آغوش والدین از ترس له شدن محافظت می‌شدند، بسیاری از افراد از نفس‌تنگی و فشار رنج می‌بردند و هزاران نفر دیگر پشت درهای بسته ایستادند؛ چرا که محل برگزاری، ظرفیت لازم برای چنین تجمعی را نداشت. این‌که در نهایت اتفاقی نیفتاد، نه حاصل برنامه‌ریزی دقیق، بلکه صرفاً به لطف خوش‌شانسی بود.

مسئله اینجاست که هیچ‌کس با برگزاری جشن‌ها و تقویت نشاط اجتماعی مخالف نیست؛ بلکه لاهیجان بیش از همیشه نیازمند چنین رویدادهایی است. اما شادی، زمانی ارزشمند و ماندگار خواهد بود که در چارچوب عقلانیت، ایمنی و پیش‌بینی‌های لازم برگزار شود. در غیر این‌صورت، شور جمعی می‌تواند به کام تلخی بدل شود که مسئولیت آن بر گردن متولیان است.

حادثه‌ای که رخ نداد، اما ممکن بود رخ دهد، باید به‌عنوان یک زنگ خطر جدی در نظر گرفته شود. برنامه‌های فرهنگی اگر بدون مدیریت تخصصی و ارزیابی دقیق ظرفیت‌ها برگزار شوند، نه تنها فرصت‌ساز نخواهند بود، بلکه امنیت و جان مردم را به بازی خواهند گرفت.

آیا قرار است بار دیگر شادی مردم، روی دوش شانس و اتفاق بایستد؟ یا وقت آن رسیده که مدیریت شهری به‌اندازه‌ی مردم، آماده و مسئول باشد؟